Του Άρη Δαβαράκη,Σήμερα γιορτάζουνε αυτές οι τέσσερες «ενσαρκωμένες» και πολύ δυνατές έννοιες που «κατά το ανθρώπινον» μαρτύρησαν στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.). Η Σοφία ήταν η μητέρα και η Πίστη ή Αγάπη και η Ελπίδα ήταν κόρες της. Το καταλαβαίνω απόλυτα: Αν έχεις πίστη, αγάπη και ελπίδα, είσαι σοφός. Και αντίστροφα. Χωρίς πίστη, χωρίς αγάπη και χωρίς ελπίδα είσαι χαμένος και τυφλός, στα σίγουρα δυστυχισμένος και άστοχος. Ο Σαββόπουλος λέει σ’ ένα από τα τραγούδια του «πίστη σε τι, δεν βρίσκω λόγια». Δεν είναι κι’ εύκολο να τα βρεις -τα λόγια. Νομίζω όμως πως αν πιστεύεις πραγματικά πως δεν είσαι τυχαία εδώ στη Γή, πως από κάπου έρχεσαι και κάπου πηγαίνεις,πως έχει καθοριστική σημασία το πώς θα συμπεριφερθείς εδώ για την «συνέχεια» του ταξιδιού σου, πως υπάρχει ένα καλά συντονισμένο σύμπαν που σε περιέχει, είσαι κομμάτι του και θα συνεχίσεις να είσαι και μετά το θάνατό σου, (όπως πάντα ήσουνα και πριν τη γέννησή σου), αν αυτές οι σκέψεις είναι καθοριστικές και πρωταγωνιστούν στην διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας σου, τότε έχεις πίστη και ας μην βρίσκεις τα λόγια.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα «μεγάλα» υπαρξιακά ζητήματα που δείχνουνε πόσο πιστεύεις. Αν πιστεύεις πραγματικά ότι μπορείς να κολυμπήσεις από τη Μύκονο ως τις Δήλες, την κολυμπάς εύκολα την μικρή απόσταση. Αν δεν είσαι σίγουρος, δεν το τολμάς - και αν το τολμήσεις δεν τα καταφέρνεις. Αν πιστεύεις πραγματικά ότι μετά από το δυστύχημα με την μηχανή στην άσφαλτο που σχεδόν σου έλειωσε το δεξί σου πόδι, εσύ θα καταφέρεις να ξεπεράσεις όλα τα προβλήματα και να συνεχίσεις να περπατάς μια χαρά και με τα δυό σου πόδια όπως πριν, μέσα σε κάποιο λογικό χρονικό διάστημα το δυστύχημα δεν είναι πια παρα μια ανάμνηση. Όχι γιατί έγινε κάποιο θαύμα αλλά γιατί εσύ το πίστεψες πως θα γίνεις καλά, και το πάλεψες και ζορίστηκες και επέμεινες, μήνες και μήνες φυσιοθεραπείες και αγώνες, μέχρι που το κατάφερες, η «κακιά στιγμή» έγινε πια μια ανάμνηση.
Έτσι δουλεύει και η αγάπη. Άμα την ξέρεις σαν αίσθημα και σαν ενέργεια και την έχεις νοιώσει στην αγκαλιά της μάνας σου ή σε οποιαδήποτε αγκαλιά, χωρίς αυτήν δεν μπορείς να ζήσεις. Αν έχεις αγαπηθεί αγαπάς και εσύ αυτόματα και όσο αγαπάς τόσο αγαπιέσαι και γίνεται πια αυτό σαν την αναπνοή, αυτόματα, χωρίς να το σκέφτεσαι κάν. Και όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο δεν περνάει από το μυαλό σου κακιά σκέψη για κανέναν. Εντάξει, δε λέω, άνθρωποι είμαστε, λέμε «τον μαλάκα, είναι πολύ καραγκιόζης, να πάει να γαμηθεί» αλλά αυτό δεν βγάζει ρίζα, περνάνε λίγες ώρες, άντε λίγες μέρες και λες, «είμαι κι’ εγώ υπερβολικός όμως, έχω σκεφτεί τι έχει τραβήξει τελευταία ο τάδε και πόσο είχε προσπαθήσει και πόσο άτυχος ήτανε σ’ αυτό και στο άλλο» –και φεύγει η γκίνια, και η γκρίνια και επικρατεί (πως αλλοιώς;) αυτό το αίσθημα, αυτή η απερίγραπτα δυνατή ενέργεια, η Αγάπη, που έτσι και σε διαπεράσει μια φορά στη ζωή σου, πάει, είσαι καταδικασμένος να την αναζητάς παντού και πάντα και αναζητώντας την αναγκαστικά μοιράζεις, μοιράζεσαι αγάπη, κι’ αυτό όλο πολλαπλασιάζεται, δεν τελειώνει, δεν έχει πάτο το βαρέλι. Όσο αγαπάς, τόσο δημιουργείς αγάπη. “The Love you take”, έλεγε ο John Lennon, “is equal to the love you make”. Η αγάπη που εισπράττεις είναι ισότιμη με την αγάπη που δημιουργείς. Και δεν είναι καλή η μετάφραση. Η ουσία είναι πως όσο γίνεσαι φορέας αυτής της ενέργειας που λέγεται αγάπη, τόσο την πολλαπλασιάζεις και την εισπράττεις και την μοιράζεις και την απολαμβάνεις. Δεν ξοδεύεται αυτή η ενέργεια με τίποτα. Ούτε με τον θάνατο. Το ξέρουμε αυτό όλοι όσοι νοιώθουμε ολοζώντανη την αγάπη ανθρώπων που δεν έχουν πια σώμα και τους αγαπάμε για πάντα, σαν να είναι εδώ.
Και η Ελπίδα. Όχι η ελπίδα με την χαλαρή της έννοια, όχι όταν λέμε «ε, ελπίζω να πάνε καλά τα πράγματα» αλλά δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι. Αυτό δεν είναι ελπίδα δυναμική, ενεργητική, αποφασισμένη. Είναι παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Η Ελπίδα η πραγματική (η κόρη της Σοφίας), είναι αυτή που δεν το βάζει κάτω ακόμα και σε καιρό πολέμου, όταν πέφτουν οι βόμβες βροχή και η ελπίδα είναι χωμένη πολύ βαθειά στα μαύρα σκοτάδια για να την δει ανθρώπου μάτι καθαρά. Αυτός που ελπίζει όμως δεν χρειάζεται να δει τίποτα, προχωράει κόντρα σε κάθε λογική γιατί ελπίζει πως θα βγει στο ξέφωτο – και αυτή του η δυνατή και αποφασισμένη ελπίδα τον οδηγεί εκεί που θέλει, εκεί που ελπίζει να οδηγηθεί. Είναι κι’ αυτή σαν την αγάπη και σαν την πίστη. Αν πραγματικά το ελπίζεις να σωθείς απ’ το ναυάγιο του Τιτανικού, κολυμπάς και παλεύεις και σου βγαίνει η ψυχή κάποιες στιγμές – αλλά ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου την ακτή με τα φρούτα, το δροσερό ρυάκι και το μονοπάτι που θα σε βγάλει στην κεντρική αρτηρία, να κάνεις ωτο-στόπ. Φτάνει να μην έχεις «εγκαταλείψει». Να ελπίζεις ακόμα και τη στιγμή που πεθαίνεις. Να λες «φεύγω από εδώ γιατί προχωράω και πάω ένα σκαλί παραπάνω, σε κάτι πιο φωτεινό, με ακόμα περισσότερη αγάπη, ακόμα περισσότερη πίστη και ακόμα περισσότερη ελπίδα».
Όταν πραγματικά ελπίζεις ότι δεν υπάρχει Θάνατος είσαι τόσο γεμάτος από την αγάπη του σύμπαντος κόσμου που η πίστη σου δικαιώνεται.
Κι’ ενώ πεθαίνεις, ανασταίνεσαι.
του Άρη Δαβαράκη
του Άρη Δαβαράκη
πηγή: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5513
του Άρη Δαβαράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου