«Έλαβα την αττική παιδεία, όταν ακόμη στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία», έγραψε ο Μάνος Χατζηδάκης. Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1925, στην Ξάνθη, κι από τα επτά του βρέθηκε στην Αθήνα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα. Όπως ο ίδιος έλεγε, τον επηρέασαν ο Ερωτόκριτος, ο Μακρυγιάννης, το εργοστάσιο του Φιξ στη Συγγρού και ο Χαράλαμπος του (ζαχαροπλαστείου) Βυζάντιον. Στα 1949, έδωσε μια διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι με τίτλο «Ερμηνεία και θέση του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού». Ο θόρυβος που προκλήθηκε, αποτέλεσε και το εισιτήριο για την είσοδο του ρεμπέτικου στη μουσική ζωή του τόπου. Αυτοδίδακτος ως συνθέτης, δεν ακολούθησε συστηματοποιημένες σπουδές ανώτερων θεωρητικών, παρά το παντοδύναμο μουσικό του ένστικτο. Το 1943 έγραψε τη μουσική για το έργο του Αλ. Σολομού «Ο τελευταίος Ασπροκόρακας». Ακολούθησε μια σειρά από έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, η σουίτα για πιάνο «Για μια μικρή λευκή αχιβάδα» (1947-48) και λίγο αργότερα η μουσική για τον «Ματωμένο γάμο» του Φ. Γκ. Λόρκα, που ανεβάστηκε σε συνεργασία με τον Μάνο Κατράκη. Το 1949 άρχισε η συνεργασία του με το Ελληνικό χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, για το οποίο έγραψε τρία μπαλέτα («Μαρσύας» 1949, «Έξι λαϊκές ζωγραφιές» 1949-50, «Το καταραμένο φίδι» 1950) και με το Εθνικό Θέατρο («Δύο χοές, για την Ορέστεια του Αισχύλου» 1950, «Λυσιστράτη» 1957, «Θεσμοφοριάζουσες», 1958).
Το 1954 παρουσίασε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του, τον κύκλο τραγουδιών «Ο κύκλος του C.N.S.», για ανδρική φωνή και πιάνο. Το 1960 κέρδισε το Όσκαρ μουσικής με την κινηματογραφική ταινία του Ζιλ Ντασέν, «Ποτέ την Κυριακή», στην οποία πρωταγωνιστεί η Μελίνα Μερκούρη. Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος στη λογοτεχνική παράδοση και είχε ιδιαίτερα στενή σχέση με την ποίηση. Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του «ποιητή» ή «τραγουδοποιό», ενώ απέφευγε τους χαρακτηρισμούς «μουσικός» ή «συνθέτης». Ο στίχος κατείχε σημαντική θέση στο έργο του. Έχει γράψει τους στίχους πολλών τραγουδιών του και έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Γνώρισε την ποίηση του καιρού του και συνέβαλε σημαντικά στην αναγνώριση και την διάδοση της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής και των νέων Ελλήνων συνθετών. Από το 1975 έως το 1982 διετέλεσε γενικός διευθυντής της Κρατικής ορχήστρας Αθηνών και παράλληλα του Γ΄ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Επίσης, υπήρξε αναπληρωτής γενικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το 1982-83 διηύθυνε το περιοδικό Τέταρτο και το 1985 ίδρυσε και διηύθυνε τη δισκογραφική και εκδοτική εταιρεία Σείριος. Ήταν ο ιδρυτής και διευθυντής της Πειραματικής Ορχήστρας Αθηνών, με την οποία παρουσίασε σε πρώτες εκτελέσεις 15 νέα ελληνικά έργα. Την τελευταία περίοδο της ζωής του ίδρυσε την Ορχήστρα των Χρωμάτων και συνέθεσε τους κύκλους τραγουδιών Οι μύθοι μιας γυναίκας (1990), Μύθοι του ’70 (1992), Αντικατοπτρισμοί (1993). Πέθανε στις 15 Ιουνίου 1994.
πηγή: historyreport.gr
«Έλαβα την αττική παιδεία, όταν ακόμη στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία», έγραψε ο Μάνος Χατζηδάκης. Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1925, στην Ξάνθη, κι από τα επτά του βρέθηκε στην Αθήνα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα. Όπως ο ίδιος έλεγε, τον επηρέασαν ο Ερωτόκριτος, ο Μακρυγιάννης, το εργοστάσιο του Φιξ στη Συγγρού και ο Χαράλαμπος του (ζαχαροπλαστείου) Βυζάντιον. Στα 1949, έδωσε μια διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι με τίτλο «Ερμηνεία και θέση του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού». Ο θόρυβος που προκλήθηκε, αποτέλεσε και το εισιτήριο για την είσοδο του ρεμπέτικου στη μουσική ζωή του τόπου. Αυτοδίδακτος ως συνθέτης, δεν ακολούθησε συστηματοποιημένες σπουδές ανώτερων θεωρητικών, παρά το παντοδύναμο μουσικό του ένστικτο. Το 1943 έγραψε τη μουσική για το έργο του Αλ. Σολομού «Ο τελευταίος Ασπροκόρακας». Ακολούθησε μια σειρά από έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, η σουίτα για πιάνο «Για μια μικρή λευκή αχιβάδα» (1947-48) και λίγο αργότερα η μουσική για τον «Ματωμένο γάμο» του Φ. Γκ. Λόρκα, που ανεβάστηκε σε συνεργασία με τον Μάνο Κατράκη. Το 1949 άρχισε η συνεργασία του με το Ελληνικό χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, για το οποίο έγραψε τρία μπαλέτα («Μαρσύας» 1949, «Έξι λαϊκές ζωγραφιές» 1949-50, «Το καταραμένο φίδι» 1950) και με το Εθνικό Θέατρο («Δύο χοές, για την Ορέστεια του Αισχύλου» 1950, «Λυσιστράτη» 1957, «Θεσμοφοριάζουσες», 1958).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου