Δεν πρέπει να μας σκανδαλίζει και να μας στενοχωρεί αν κάποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση.
Ο ίδιος ο Χριστός δεν εκβίασε την πίστη κανενός και δεν αποκαλύφθηκε μετά την Ανάσταση σε όλους αλλα στους αγαπημένους. Θέλουμε μεν το φως της Ανάστασης να γεμίσει όλους με πασχάλια πίστη και χαρά μα δεν πρέπει από κανέναν να έχουμε απαιτήσεις. Ακόμα και οι υβριστές και οι συκοφάντες της Ανάστασης είναι αρχαίο φαινόμενο. Πριν καν κλείσει μία μέρα στον Τάφο, απαίτησαν οι Φαρισαίοι φρουρά "για να μην κλέψουν οι μαθητές το σώμα και πούν ότι αναστήθηκε". Εξύφαναν ολόκληρη μηχανουργία πριν ακόμα ακουστεί το αναστάσιμο κήρυγμα.
Σε αυτήν την εποχή και σε κάθε εποχή, ορισμένοι άνθρωποι είτε χωρίς να ξέρουν τί κάνουν, διατηρώντας μια καλή έρευνα , είτε ταμπουρωμένοι πίσω από τυρρανικές σιγουριές ασφαλείας θα περπατούν στα τυφλά και θα ψηλαφούν εικόνες μιας αλήθειας πού τους ικανοποιεί μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Είναι το δράμα της ανθρώπινης ψυχής πού πάντα θα οδυνάται και θα στενάζει και κάποτε θα καταριέται και τον Θεό γιατί υπάρχει ως υπάρχει. Εμείς ως χριστιανοί πρέπει να παρακαλάμε να λάμψει το αναστάσιμο φως και στον πιό σκληρό Άδη και να μην μισούμε κανέναν.
Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης για το πώς δεν πρέπει να μισούμε κανέναν αρνητή της ανάστασης.
Το να μην πιστεύεις στην Ανάσταση, στον Χριστό, στο άγιο Φως, είναι δικαίωμα σου και ευθύνη σου.
Το να χλευάζεις και να πολεμάς όμως κάτι, οφείλω να πώ, πώς σε παρουσιάζει εμπαθή και ευρισκόμενο σε κάποια μειονεξία. Κάτι σου λείπει, κάτι σε βασανίζει, μια αναπηρία σε ορίζει ολόκληρο και σε κάνει έξαλλο.
Όποιος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερα πληροφορημένο, ανώτερο, σοφότερο από τους άλλους σε θέματα πού απτονται προσωπικής και σεβαστής πίστης , σε κάτι μειονεκτεί οπωσδήποτε. Και αυτό το κάτι τον καθιστά έξαλλο και τον αναγκάζει να χρησιμοποιεί ως άμυνα και πολεμική την υπεροχή, την συκοφαντία, το μίσος, το πνεύμα του φωταδισμού. Είναι άβυσσος ο άνθρωπος και τάλαινα η ανθρωπότητα. Τέτοιοι άνθρωποι δεν παραλάσσουν από πολλούς αφελείς χριστιανούς πού καταριούνται τους αντιχριστιανούς. Υπάρχει κάτι κοινό σε όλους τους φανατικούς και αυτό είναι η ανασφάλεια, η μειονεξία πού είπαμε, και η αφόρητη τυρρανία τους. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν ανήκουν στην σφαίρα της οργής μα της μεγάλης θλίψης.
Τέλος, ας σταθούμε ευγνώμονες απέναντι σε κάθε εχθρό. Τέτοιοι άνθρωποι κρατάνε ζωντανή την ανάγκη και την επικαιρότητα του Ευαγγελίου και κρίνουν την δική μας πιστότητα. Όσο πληθαίνουν οι φωνές πού μας θέλουν στον σταυρό αποδεικνύεται πώς ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε αλλά ζει μέσα μας. Αυτή η αντίφαση ειναι πολύ σημαντική. Όταν εμείς ολιγωρούμε και συμβιβαζόμαστε ο κόσμος δεν μας παλεύει γιατί γινόμαστε δικοί του.
Το φως του Χριστού ας σπάσει κάθε βαριά και τυρρανική ταφόπλακα. Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός.
Μακάρι όλοι στο τραπέζι της Βασιλείας Του κάποια μέρα ανέσπερη. Αγκαλιαστείτε εχθροί και φίλοι.
Το να μην πιστεύεις στην Ανάσταση, στον Χριστό, στο άγιο Φως, είναι δικαίωμα σου και ευθύνη σου.
Το να χλευάζεις και να πολεμάς όμως κάτι, οφείλω να πώ, πώς σε παρουσιάζει εμπαθή και ευρισκόμενο σε κάποια μειονεξία. Κάτι σου λείπει, κάτι σε βασανίζει, μια αναπηρία σε ορίζει ολόκληρο και σε κάνει έξαλλο.
Όποιος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερα πληροφορημένο, ανώτερο, σοφότερο από τους άλλους σε θέματα πού απτονται προσωπικής και σεβαστής πίστης , σε κάτι μειονεκτεί οπωσδήποτε. Και αυτό το κάτι τον καθιστά έξαλλο και τον αναγκάζει να χρησιμοποιεί ως άμυνα και πολεμική την υπεροχή, την συκοφαντία, το μίσος, το πνεύμα του φωταδισμού. Είναι άβυσσος ο άνθρωπος και τάλαινα η ανθρωπότητα. Τέτοιοι άνθρωποι δεν παραλάσσουν από πολλούς αφελείς χριστιανούς πού καταριούνται τους αντιχριστιανούς. Υπάρχει κάτι κοινό σε όλους τους φανατικούς και αυτό είναι η ανασφάλεια, η μειονεξία πού είπαμε, και η αφόρητη τυρρανία τους. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν ανήκουν στην σφαίρα της οργής μα της μεγάλης θλίψης.
Τέλος, ας σταθούμε ευγνώμονες απέναντι σε κάθε εχθρό. Τέτοιοι άνθρωποι κρατάνε ζωντανή την ανάγκη και την επικαιρότητα του Ευαγγελίου και κρίνουν την δική μας πιστότητα. Όσο πληθαίνουν οι φωνές πού μας θέλουν στον σταυρό αποδεικνύεται πώς ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε αλλά ζει μέσα μας. Αυτή η αντίφαση ειναι πολύ σημαντική. Όταν εμείς ολιγωρούμε και συμβιβαζόμαστε ο κόσμος δεν μας παλεύει γιατί γινόμαστε δικοί του.
Το φως του Χριστού ας σπάσει κάθε βαριά και τυρρανική ταφόπλακα. Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός.
Μακάρι όλοι στο τραπέζι της Βασιλείας Του κάποια μέρα ανέσπερη. Αγκαλιαστείτε εχθροί και φίλοι.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz2zWMV6KEc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου