Στην ιστορία των εθνών και των λαών υπάρχουν ωρισμένα γεγονότα και χρονολογίες που ανεξίτηλα σμιλεύουν τό παρόν και προδιαγράφουν και προδικάζουν τό μέλλον της φυλής ή του έθνους.
Αλλα εξ αυτών αποτελούν υψηλά και σεβαστά ορόσημα για τα οποία σεμνύνονται οι δημιουργοί, υπερηφανεύονται δε «ἐπι πατραγαθία» και θαυμάζουν οι μεταγενέστεροι. Και άλλα για τα οποία η ίδια η φυλή αισθάνεται αιδώ και ενοχή και προσπαθεί νά τα συμπνίξει μέσα στη σιωπή ή την οργή, την αγανάκτηση ή τον θρήνο.
Από όλα όμως οφείλει νά αντλεί διδάγματα χρήσιμα, προκειμένου νά καθορίσει την εν συνεχεία προς τά πρόσω και άνω πορεία και ανέλιξή της, διότι όλα αυτά , και τα εύσημα και τα αισχύνη και πόνο προκαλούντα, είναι σταθμοί για την μετέπειτα εξέλιξη και σταδιοφρομία της φυλής.
Και των πρώτων χρέος έχει νά τιμά την επέτειο αλλά και των δευτέρων νά ενθυμείται τα γεγονότα για νά προλαβαίνει παρόμοιες κατολισθήσεις στο μέλλον. Και εκείνων νά ερευνά τις πηγές και τα ελατήρια αλλά και τούτων νά εξιχνιάζει τα αίτια.
Ετσι και εμείς σήμερα γιορτάζοντας την πλέον εύσημη και ξιερή ημέρα της πατρίδας μας κατά την τελευταίαν .. ετίαν θα προσπαθήσουμε νά βρούμε ποια υπήρξαν τα αίτια και τα ελατήρια ή πιο σωστά Ποιές οι βαθυτερες πηγές του Ελληνισμού από όπου ξεπήγασε το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Είναι γεγονός ότι όλοι οι λαοί, οπουδήποτε και οποτεδήποτε και εάν απετύπωσαν τό ιστορικό τους παρόν, εάν θέλουν νά καυχώνται για τη φυλή ή τό έθνος τους πρέπει νά έχουν έστω ωρισμένες στιγμές της ιστορικής τους διαδρομής πού κληθηκαν νά καταξιώσουν και νά αιτιολογήσουν τον λόγο της ύπαρξης τους μέσα στην πανανθρώπινη κοινωνία, με την προσφορά και την θυσία τους προς χάρη του κοινού αγαθού, κάθε ωραίου και υψηλού, κάθε πανανθρώπινου ιδανικού.
Από τη θετική ή την αρνητική στάση αυτών των ιδίων επάνω στα πανανθρώπινα ιδανικά εξαρτάται εάν λαμβάνουν το δικαίωμα εισόδου των στο χώρο των αθανάτων, στα Ηλύσια πεδία της ιστορίας ή απορρίπτονται στα Τάρταρα ή τον Καιάδα της ιστορικής περιφρόνησης.
Εάν όμως τα λοιπά έθνη έχουν μόνον ωρισμένες στιγμές του βίου των που έτυχε νά καταξιώνουν και νά τιμούν την παρουσία τους μέσα στην παγκόσμια κονίστρα και την πανανθρώπινη κοινωνία, η Ελλάδα δικαιούται νά υπερηφανεύεται ότι όλη η τετρακισχιλιετής ιστορία της είναι μια απέραντη περγαμηνή που διακηρύσσει πανηγυρικά τό ανυπέρβλητο μέγεθος της θυσίας και της προσφοράς της στην ανθρωπότητα, για τά οποία δικαιούται νά θεωρείται σκαπανέας αλλά και σημαιοφόρος στον αγώνα του καλού και αγαθού της ανθρωπότητας. Του ωραίου και του αληθινού.
Στην προσφορά όμως αυτή του πνεύματος και του αίματος χάρη των πανανθρωπίνω αξιών δεν έχει τό μονοπώλειο μόνονν η αρχαία Ελλάδα. Κοντά της, ισότιμες και ισόκυρες αυτής στέκονται και οι άλλες δύο ομομήτριες αδελφές της. Η Βυζαντινή και η νεώτερη Ελλάδα. Η Ελλάδα του 1821, του 12-13 αλλά και η χθεσινή του 40 και εάν θα απαιτηθεί νομίζω και η σημερινή και η αυριανή Ελλάδα.
Κοντά στις πανανθρώπινες φωτεινές βίγλες του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας και των Θερμοπυλών, τήν πύλη του Ρωμανού και της Αγίας Λαύρας, του Αρκαδίου και του Ζαλόγγου και τόσων άλλων φωτεινών μετεώρων της ιστορικής πορείας της Ελλάδας, που ως πύρινες στήλες καταυγάζουν τον ελληνικό και παγκόσμιο χώρο και η πρόσφατη Ελλάδα με υπερηφάνεια αλλά και σεμνότητα ήρθε νά προσθέσει την 28η Οκτωβρίου 1940.
Αυτή δεν είναι μόνον μια υπέροχη ελληνική στιγμή αλλά ημέρα με παγκόσμια ακτινοβολία και πανανθρώπινη απήχηση. Αιώνιο δίδαγμα για τους μικρούς και καταφρονημένους ότι η τιμή υπέρκειται της ζωής και τό «ευ θνήσκειν» είναι πολύ προτιμότερο του «αισχρώς ζην». αλλά και αλησμόνητο ράπισμα στους μεγάλους της γης για νά μάθουν νά εκτιμούν τους μικρούς, όταν μάλιστα οι τελευταίοι είναι του αναστήματος της Ελλάδας. Είναι ακόμη όμως και μια νέα έκδοση του παλαιού μαθήματος ότι ο ελληνικός χώρος δεν προσφέρεται για επιδείξεις και περιπάτους, γιατί τό έδαφος της είναι γεμάτο από τα αγκάθια που λέγονται ευψυχία και αυτοθυσία.
Η 28η Οκτωβρίου είναι ένα σάλπισμα εγερτήριο με παγκόσμια απήχηση. Μια νίκη της ψυχής επί της ύλης, της ιδέας προς τό σίδερο, του παραλόγου προς τη λογική, της υπερβατικής πίστης προς τό πεζο και κυνικό ρεαλισμο της καθημερινότητας και της αριθμητικής.
Είναι μια μέρα μαγική απ΄άλλο κόσμο θάλεγες σταλμένη.
Είναι μια ώρα ερωτική, πού καίει της ψυχής τά θέμελα και τις καρδιές ανασταίνει.
Οι δειλοί αναθαρρούν, οι απελπισμένοι αισιοδοξούν, οι ριψάσπιδες ανδρίζονται, ο πανικός εξαφανίζεται, τό θάρρος γαλβανίζει την ψυχή, τό χέρι αποκτά σταθερότητα, τό μάτι σκληραίνει. Η καρδιά αναρριγά, τό πνεύμα φουντώνει, ο ανθρωπος αναγεννάται. Καταξιώνεται. Αποκτά συνείδηση «τι έχασε, τι έχει, τι του πρέπει» Ο νεκρός ανασκιρτά στο κιβούρι του, ο γέρος γίνεται, παλίμπαις, χειμαρρώδης έφηβος, ο νέος μεθά, η γυναίκα γίνεται πολεμιστής και ο πόλεμος γίνεται τραγούδι και χορός, παχνίδι και ηλιαχτίδα.
Η Ελλάδα δεναποδύθηκε τότε για πρώτη φορά σε τέτοιο άνισο αγώνα. Αντίθετα κάθε φορά που η καμπάνα της μοίρας της σήμαινε κίνδυνο για τα πανανθρώπινα ιδανικά, πάντα αυτή, και κατά κανόνα μόνη, ανελάμβανε στους ώμους της τό τιτάνιο έργο νά προτάξει τά στήθη της στα στίφη των βαρβάρων, απ΄οπουδήποτε και αν ξεπηδούσαν. Και όπως πάντα είπε και τότε τό μεγάλο ΟΧΙ του ποιητή, χωρίς δισταγμό και αμφιταλαντεύσεις, χωρίς καμμιά μικροψυχία, κανένα υπολογισμό ή παζάρεμα της προσφοράς και της στάσης της.
Ρίχθηκε κατά της βαρβαρότητας του φασισμου με νεανική ξεγνοιασιά και εφηβική ορμή. Με πίστη αλλά και αυταπάρνηση. Και αυτό είναι τό μυστικό της. Ρίξτε ένα βλέμμα στο μεγάλο κοιμητήριο της ιστορίας. Πλήθος λαών μεγάλων και ισχυρών κινήθηκαν παράλληλα με την εμφάνιση της Ελλάδας ή εμφανίσθηκαν στο κύλισμα των αιώνων δίπλα της. Υψώθηκαν προς στιγμής ως μετέωρα, ανέδωσαν σπινθήρα, αλλά κατόπιν έσβησαν και τάφηκαν κάτω από την αιθάλη των χρόνων. Μόνον κάποια πλάκα, ένα ανάγλυφο, ενας τάφος, ένα μνημείο σημαδεύουν αυτούς τους πελώριους σε αρθμό ανθρώπων νεκρούς λαούς και πιστοποιούν ότι υπήρξαν εν ζωή πριν καταντήσουν ορος αρχαιολογικός, περιέργεια της σκαπάνης ή πόλος έλξεως των ιστοριοδιφών και τουριστών σήμερα.
Η Ελλάδα όμως συνεχίζει τό δρόμο της με ρυθμό και σφρίγος εφηβικό. Κρατεί αναμμένο τον πυρσό του πνεύματος και προχωρει με ελαφρό περπάτημα, φωτίζοντας συνεχώς «τους εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους λαούς της γης», πώς να ζούν και νά πεθαίνουν. Τραγουδά τη ζωή ακόμη και όταν-γίνεται αυτό όχι σπάνια- σύρει τον χορό του Ζαλόγγου. Και τό όνομά της γίνεται σύμβλο και σημαία για τους λαούς της γης που γονατίζουν.
Ειχε δίκαιο ο Αιγύπτιος ιερέας όταν ,κατά τον Πλάτωνα, υπογράμμισε ότι οι Ελληνες είναι «αεί παίδες». Διαρκώς, αιώνια παιδιά, αιώνιοι νέοι και έφηβοι. Παιδιά που ζούν παίζοντας με τό θάνατο και πεθαίνουν με τό χαμόγελοστα χείλη. Με εκρήξεις θεϊκής τρέλλας που αφήνει αναυδους τους λογικούς και γνωστικούς κάθε εποχής.
Θυμηθείτε ότι οι Πέρσες ενόμισαν τρελούς τους Αθηναίους όταν τους είδαν νά τρέχουν εναντίον τους στο πλάτωμα του Μαραθώνα και εξεπλάγησαν όταν τους αντίκρυσαν νά καλλοπίζονται προ της μάχης των Θερμοπυλών και τέλος ἐμειναν άναυδοι όταν άκουσαν νά τραγουδούν στα πλοία τους στη Σαλαμίνα εκείνο τό «Ιτε παίδες Ελλήνων». Τό ίδιο και τό 21. Ο λαϊκός ποιητής το απαθανάτισε με το «τρών και πίνουν και γλεντάνε και τον πόλεμο περιφρονάνε»
Αυτά όλα δεν είναι ίδια με τό περίφημο «με τό χαμόγελο στα χείλη»που τραγουδούσαν οι απόγονοί τους στα βουνά της Αλβανίας και τα οχυρά της Θράκης και Μακεδονίας;
Και όλα αυτἀ λαμβάνουν μεγαλύτερες διαστάσεις εάν σκεφθεί κανείς από πού ξεκίνησε η Ελλάδα του 40. Θα πρέπει νά θυμηθούμε ότι μόλις μπροστά από 18 μόλις χρόνια είχε προδοθεί και ατιμασθεί κατά τον πλέον αισχρό και ανέντιμο τρόπο από φίλους και συμμάχους. Θα ανέμενε κανείς -και πολύ δικαιολογημένα- απηυδημένη και καταρρακωμένη η Ελλάδα από την επαίσχυντο μικρασιατική καταστροφή νά πεί μαζί με τους Γάλλους purcua (γιατί emoticon wink, προς τι ο πόλεμος. Δεν ήταν αρκετές οι θυσίες και οι πληγές της Μικρασιατικής διαλύσεως; Δεν έφθανε τό προσφυγικό πρόβλημα των 2 εκατομμυρίων αστέγων και ρακένδυτων πεινασμένων προσφύγων από τη Μ. Ασία, τον Πόντο και την Θράκη; Απαιτούντο νέες θυσίες στο βωμό του Μολώχ κι του Αρη; Νέες προσφυγές, νέα ορφανά και χήρες, νέες ερημώσεις και καταστροφές, νέες σφαγές;
Αλλά αυτά ο Ελληνας ποτέ δεν τα λογάριασε. Ποτέ δεν σκέφθηκε. Αυτός έχει ένα απίστευτο προσόν. Νά ξεχνά γρήγορα την κούραση, την απαγοήτευση και τις θυσίες τοπυ και νά τρέχει ακούραστα πάντα όπου η χρεία τον προσκαλεί.
Νά αναλαμβάνει στους ώμους του αγώνες τους οποίους οι άλλοι δεν θα τολμούσαν ούτε νά σκεφθούν και νά προτάσσει τα στήθη του ως κυματοθραύστης σε κάθε επιδρομέα.
Αιώνια ακρίτας αρέσκεται νά μάχεται στα μαρμαρένια αλώνια της τιμής και της ελευθερίας και όταν ακόμη γνωρίζει ότι αυτό θα του στοιχίσει την ίδια την ζωή και τη δική του αλλά και των δικών του. Διαρκής Θερμοπυλομάχος τάχθηκε νά προφυλάσσει πανανθρώπινα ιδανικά και προτιμά νά θυσιασθεί «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος». Αυτόκλητος, όπως οι Θεσπιείς, παρά νά εγκαταλείψει τον παραστάτη του ή νά καταισχύνει τά όπλα του. Ποτέ δεν διαμαρτύρεται. Ποτέ δεν αντιδρά αν είναι νά υπερασπίσει ιδανικά και αξίες. Και αν είναι νά πεθάνει για την πατρίδα «θεία η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει».
Σημαία του η ελευθερία, ασπίδα του η πίστη, ρομφαία του η ανδρεία και περικεφαλαία του η τιμή και η αξιοπρέπειά του.
…………..
Αλήθεια, όμως από που πηγάζει αυτό το μεγαλείο της φυλής; Ποιές είναι οι ανεξάντλητες πηγές απ΄όπου αντλεί ο Ελληνας αυτό τό λάλον καί ζείδωρο νερό της ζωής καί της θυσίας; Από που ξεπήγασε το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940. ;
Ασφαλώς οχι από τόν όγκο του πληθυσμού, ούτε τήν αφθονία των μέσων ή τα πλούτη και την παραγωγή του, μήτε από το αχανές της χώρας ή το πολεμοκάπηλο καί πολεμοχαρές του χαρακτήρα του.
Αντίθετα μάλιστα πάντα είναι πτωχός και ασημος, μικρός και καταφρονεμένος από τους ισχυρούς της γης. Ειρηνικός καί φιλόξενος. Τραγουδιστής και ονειροπόλος. Σαν τον Προμηθέα είναι δεμένος με το βράχο του. Ποτέ δεν σκέφθηκε να εγκαταλείψει το λιγοστό χώμα του. Ποτέ δεν ζήλεψε τα ξένα πλούτη. Αρκείται στο ξερό ψωμί νοτισμένο και αυτό από τήν άλμη της θάλασσας και το λίγο κρασί και λάδι, που του δίνει η άγονη πέτρα.
Αλλοίμονο όμως σ΄εκείνον που θα θελήσει να του θίξει τα Αγια των Αγίων του, τον ξερόβραχό του. Μεταμορφώνεται αμέσως σέ Μαινάδα και Ερινύα, ετοιμος να κατασπαράξει κάθε επιβουλέα.
Ποιές όμως ειδικώτερα είναι οι ηθικές δυνάμεις από τις οποίες αντλεί αυτό το μεγαλείο της ψυχής και ποιά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του.
Αυτα θα προσπαθήσουμε δι' ολίγων να θίξουμε στη συνέχεια.
1. Καί πρώτα απ΄όλα είναι η βαθειά θρησκευτικότητά του.
Η θρησκευτική του πίστη είναι εκείνη που κυριαρχεί και κατευθύνει το είναι του και του δίνει δύναμη, εμπνευση και οράματα. Χωρίς δεισιδαιμονίες και αυταπάτες που θά του εμβάλουν τον φόβο και το άγχος του υπέρτατου όντος αλλά και χωρίς εκείνο το ψυχρό και ανέκφραστο υλισμό που οδηγεί στον κυνισμό και την περιφρούρηση των αξιών. Λατρεύει το θείο στις σωστές του διαστάσεις. Γνωρίζει και πιστεύει στη συνδρομή Του αλλά δεν ξεχνά οτι καί ο ίδιος πρέπει να ενεργήσει. "Σύν Αθηνά καί χεῖρα κίνει" Γι αυτόν ο Θεός βοηθεί μόνον εκείνον πού βοηθεί τον εαυτόν του.
2. Κοντά στην πίστη στο Θεό έχει μια απέραντη αγάπη για την Ελευθερία. Ελευθερία εθνική, πολιτική, υπαρξιακή. Σ΄αυτή εδώ τη γη άνθισε πρώτη φορά το λουλούδι των ελεύθερων θεσμών και εδώ πρώτη φορά οι πολίτες έμαθαν να διαλέγουν με την ελεύθερη σκέψη και θέλησή τους τους κυβερνήτες τους. Εδώ μονόν ακούσθηκε εκείνο το ανεπανάληπτο «Ευδαιμον το ελεύθερον, ελεύθερον δέ το εύψυχον»
Ειδικά για την εθνική ελευθερία είναι θαρρώ περιττά τα παραδείγματα και είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις κανείς σε μια ιστορία τόσων αιώνων, καθώς όλη του η ιστορία δεν ειναι παρά ιστορία για τη διαφύλαξη ή την ανάκτηση της ελευθερίας από τους μηδικούς πολέμους μέχρι το 1821 και τους βαλκανικούς κ.λπ. πολέμου.
3. Τρίτο χάρισμα και δύναμη του λαού του, το αίσθημα της τιμής. Η εθνική και προσωπική φιλοτιμία. Ενας στους δέκα απάντησε στον Μαραθώνα τους εχθρούς του και τους νίκησε. Ενας με χίλιους πολέμησε, χωρίς ελπίδες σωτηρίας στις Θερμοπύλες την μυρμηγκία των εισβολέων. Πάντοτε ήταν οι ολιγώτεροι αριθμητικά στις συγκρούσεις του 21' με τον απάνθρωπο δυνάστη αλλά κατόρθωσαν να αναστήσουν από τήν τέφρα κάτι που οι αλλοι λαοί είχαν διαγράψει παντελώς από τήν πραγματικότητα καί μόνον στα ιστορικά λεξικά νόμιζαν ότι θα είχε πλέον θέση. Και μόλις προχθές 7 εκατομμύρια ψυχές αντιστάθηκαν μπροστά σε δύο αυτοκρατορίες με 140 εκατομμύρια, που είχαν ισοπεδώσει ολόκληρη την Ευρώπη.
Αλλά για τον υπερήφανο αυτον λαό σημασία δέν έχει τόσο η ζωή όσο η υπόληψη. Κάποιος άσημος και ανώνυμος αγωνιστής αλλά και μέγας πατριδολάτρης, που τή ζωή του χάρισε για την πατρίδα, έλεγε στη γυναίκα του και τους φίλους του λίγο πριν φύγει για το αγύριστο γιορτάσι. «Και να πεθαίνουμε ζωή νά'χουμε για την πατρίδα» Και ο Θεός τον άκουσε. Το πρώτο βλήμα δέχθηκε καθώς με τόνα χέρι πολεμούσε καί με το αλλο έσάλπιζε-ηταν σαλπιγκτής-προχωρείτε-προχωρείτε,έως ότου δέχθηκε και το δεύτερο θανατηφόρο βλήμα από τις ριπές των εχθρών.
Πως λοιπόν είναι δυνατόν να χαθεί ενας λαός πού θέλει νάχει ζωή και στο θάνατο για να συνεχίσει την πάλη του με τόν χάρο και κάτω από τόν κόσμο αυτό; Οταν η παλαιά Σπαρτιάτισσα έδινε την ευχή και εντολή «Η τάν ή επί τάς» ήξερε ότι ήταν τό μόνο μέσο για την επιβίωση της φυλής της.
Αλλά η χώρα μόνον Λάκαινες γεννά καί οι Λάκαινες της χώρας αυτής μόνον ηρωες και ημιθέους, Ηρακλείς και Θησείς ή έστω ανώνυμους στρατιώτες πού με το χαμόγελο στα χείλη βαδίζουν πρός το θάνατο.
4. Τέταρτο γνώρισμα και στόλισμα του Έλληνα η αίσθηση του ωραίου και του καλού αλλά και η δύναμη της φαντασίας. «Φιλοκαλούμεν μετ΄ευτελείας καί φιλοσοφούμεν ανευ μαλακίας» η υπερήφανη, σοβαρή αλλά και πλήρης λιτότητας διακήρυξη του Ελληνισμού.
Ο,τι δημιούργησε η δαιμόνια ελληνική επινοητικότητα και φαντασία, το πρόσφερε στην ανθρωπότητα ως παγκόσμιο νάμα και τροφή. Αυτή έδωσε την έννοια καί το σκοπό της ζωής, της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και επιστήμης
Παρά τό πέρασμα τόσων αιώνων και την ιλιγγιώδη πρόοδο του σημερινού ανθρώπου τίποτε δεν κατόρθωσε να αμαυρώσει την αξία της προσφοράς της Ελλάδας στην παγκόσμια σκέψη και το όνομά της προφέρεται με σεβασμό καί εκτίμηση ακόμη καί από αυτόύς που την φθονούν ή την μισούν γιατί δεν μπορούν να την ανταγωνισθούν.
5. Πέμπτο γνώρισμα του Ελληνα η αγάπη του πρός την οικογενειακή τιμή. Ό,τι ιερό και όσιο υπάρχει για τον Έλληνα ενσαρκώνεται στην οικογένειά του. Σε θεά, την Εστία, ανέβασε ο αρχαίος Έλληνας την οικογενειακή γαλήνη και θαλπωρή. Και οσάκις έβλεπε ότι κινδύνευε αυτή ανελάμβανε τον υπέρ όλων αγώνα. Υπέρ βωμών καί εστιών ήταν όλοι οι αγώνες του. Αλλοίμονο σε εκείνον που επιχειρούσε να του μολύνει τα ιερά και όσια του, την οικογένειά του. Ηταν, και είναι, ικανός να κάνει, -οπως στο παρελθόν- ένα ολόκληρο Τρωϊκό πόλεμο και να επιπέσει επ αυτού ως λέων ωρυόμενος. Γι' αυτόν «ἡ τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει»
6.Τέλος εκτο και τελευταίο στην παρουσίαση μας χάρισμα και γνώρισμα αυτού η έμφυτη ανδρεία και αξιοσύνη.
Χωρίς να είναι πολεμοχαρής και πολεμομανής, οσάκις προκληθεί ή εξαναγκασθεί εισορμά στη φωτιά με τον πυρίχειο χορό των αρχαίων η το πάθος των Αναστενάρηδων και επιτελεί θαύματα ανδρείας και λεβεντιάς. Γιατί όπως λέγει ο ποιητής «η ανδρειωσύνη γι΄αυτόν δεν μετριέται με το στρέμμα αλλά με της ψυχής το πύρωμα και με το αίμα».
Και όλα αυτά τά έχει σε υπερθετικό βαθμό, σε σημείο ώστε να αναγνωρίζεται από εχθρούς καί φίλους ότι οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες» και ο ίδιος ο ψυχρός Χίτλερ να ομολογήσει ότι μόνον ο Ελληνας από τους αντιπάλους του τον πολέμησε με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση πρός το θάνατο.
Καί όχι γιατί είναι απαισιόδοξος και πεισιθάνατος. Αντίθετα μάλιστα αγαπά και λατρεύει τή ζωή. Ειναι θα λέγαμε ερωτίλος μέ τη φύση και τη ζωή σε σημείο πού να θεωρείται ειδωλολάτρης και φυσιολάτρης. Αλλά πάνω από τά είδωλα και τη φύση βάζει τόν κόσμο των ιδεών, των αξιών και των αρχών του. Και όταν βλέπει ότι αυτά προσβάλλονται τότε ξεχνά ή μάλλον περιφρονεί καί τη ζωή και τις χαρές της. Τότε ανδειεύεται και κατά τόν εθνικό μας ποιητή «ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή»
Αυτά είναι δι΄ολίγων αγαπητοί μου, τα πλέον βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα και χαρίσματα τού Έλληνα, βγαλμένα από το αιώνιο DNA του, που τον παρακολουθούν και τόν κοσμούν διαχρονικά στο κύλισμα των αιώνων και τον καθιστούν αξιο να ξεπερνά κάθε εναντιότητα, αναγεννώμενος κάθε φορά και καταξιώνοντας την θαυμαστή παρουσία του μέσα στους αιώνες.
…
Με αυτές τις αρετές και τα ψυχικά εφόδια, την κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του ο Ελληγνας δημιούργησε αθάνατα έργα, και ΕΠΗ, τα οποία είτε, ως πράξεις έχουν καταγραφεί στις δσελίδες της ιστορίας, είτε απόκεινται αυτούσια ως έργα τέχνης είτε επιζούν ως λογοτενικά, ποιητικά ή φιλοσοφικά κείμενα ανυπέρβλητου κάλλους και ιδεών.
Αυτή την πολιτιστική παράδοση κλήθηκε νά υπερασπίσει ή απεμπολήσει εκείνο τό γκρίζο φθινοπωρινό πρωϊνό η Ελλάδα του 1940.
Της τέθηκε το πρόβλημα. Τι νά προτιμήσει; Την επαίσχυντη ζωή με προδοσία των ιεράων της, της ιστορίας και της παράδοσης της φυλής ή τον ένδοξο θάνατο που υπογράμμιζε ακόμα μια φορά τό ύψος του αναστήματος και τό μεγαλείο της Ελλάδας;
Και η απάντηση, χωρίς σκέψεις και υπολογισμούς ήρθε αυθόρμητα και πηγαία στα στόματα όλων των Ελλήνων, λές και βγαλμένη από τά βάθη της ελληνικής ψυχής σαν νά ήταν απλώς το μεγάφωνο της τετρακισχιλιετούς ιστορίας της ΟΧΙ. Δεν θα περάσεις. Νέα έκφραση εκείνου του Λακωνικού «Μολών λαβέ» και του Βυζαντινού «κοινή γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεθα και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»
Αυτή είναι η απέθαντη ελληνική ψυχή. Αυτή η παράδοση αυτής και το παρόν και το μέλλον της φυλής.
Θα ελεγε κανείς ότι ο Ελληνας δεν έχει να επιλέξει άλλο δρόμο από τον του χρέους προς υπεράσπιση των πανανθρωπίνων ιδανικών της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα από φυλή, γλώσσα, θρησκεία, χρώμα κ.λπ.
Γι' αυτό αυτούς που έπεσαν για την πατρίδα μην τους κλαίτε. Τό δάκρυ και ο θρήνος δεν τους ταιριάζει. Γι αυτούς γιορτάση πρέπει και Παρέλαση. Χορός, χαμόγελο και υμνος. Είναι στη χώρα των μακάρων «ενθα ουκ έστι πόνος η λύπη»
Επεσαν, αφού προηγουμένως φώτισαν με τον αγώνα και τη θυσία τους όλη την οικουμένη και αναδείχθηκαν πολλώ κάρρονες των προγόνων τους. Είναι η γενιά του 40. Η γενιά των ημιθέων. Οι άξιοι της πατρίδας της φυλής και της ιστορίας.
Θα κλείσω με μια διασκευή του λόγου του αλλου εθνικού μας ποιητή του Κ.Παλαμα «Δεν έχω άλλο λόγο νά σας πω παρά μονάχα ένα, μεθύστε με τό αθάνατο κρασί του …σαράντα»
Χρόνια πολλά σε όλους μας και η ημέρα νά μας δώσει το μήνυμα που εκπέμπει παγκοσμίως το ΟΧΙ του 40 και σε μας αλλά προ πάντων στις νεώτερες γενιές μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου